عصر ایران- در پی ادعای برخی از اصولگرایان رادیکال در برنامههای تلویزیونی یا رسانهها دایر بر این که جنگ 12 روزه ایران و اسراییل یک جنگ آخرالزمانی و مقدمهسازی برای ظهور است، عبدالرضا داوری فعال سیاسی و رسانهای با یادداشتی که در اختیار عصر ایران قرار داده این مدعا را رد کرده و نوشته است: "در عصر غیبت، اصلیترین وظیفه شیعیان، حفظ هویت ایمانی، مراقبت از جامعه شیعی از تهدیدات زمانه، و آمادگی برای ظهور است؛ نه براندازی نظم ظالمانه و مستکبرانه حاکم بر جهان."
متن نوشتهٔ آقای عبدالرضا داوری از این قرار است:
یکی از مهمترین اصول در اندیشه شیعی، تفکیک میان «دوران غیبت» و «دوران ظهور» در نسبت با نقش اجتماعی و سیاسی شیعیان است. در نقشه تاریخی امامت در مکتب شیعه، هر یک از این ادوار وظایف خاص خود را دارد و نباید این وظایف با یکدیگر خلط شوند.
در عصر غیبت، اصلیترین وظیفه شیعیان، حفظ هویت ایمانی، مراقبت از جامعه شیعی از تهدیدات زمانه، و آمادگی برای ظهور است؛ نه براندازی نظم ظالمانه و مستکبرانه حاکم بر جهان. این نظم جهانی، هرچند در تحلیل شیعی، مصداق «نظام طاغوت» یا «ظلم جهانی» تلقی میشود، اما مبارزه نهایی با آن، مأموریت ویژه و اختصاصی امام مهدی (عج) در دوران ظهور است.
قرائت تاریخی شیعه از نقش «قائم آل محمد»، چنین میگوید که اوست که قیام جهانی علیه ستمگران نظیر آمریکا و اسرائیل را آغاز میکند، اوست که دولت عدل جهانی را بنا مینهد و اوست که مصادیقی چون «اسراییل» یا «طواغیت زمان» را از میان برمیدارد. شیعه منتظر، نه موظف به پیشدستی در اجرای این مأموریتها، بلکه مکلف به حفظ ایمان، صیانت از جامعه، و تسلیم در برابر مشیت الهی تا هنگام ظهور است.
از همین منظر، جریانهایی که در پی آناند تا شیعه را در عصر غیبت به میدان مبارزههای ساختارشکن جهانی علیه ظالمانی چون امریکا و اسرائیل بکشانند، عملاً نقشه تاریخی امامت را دچار اختلال کرده و گویی به ظهور اعتقادی ندارند یا میخواهند «بدون امام» کار «امام» را انجام دهند.
در حقیقت، در عصر غیبت، قیام جهانی علیه نظم ظالمانه، نه تنها تکلیف نیست، بلکه میتواند منجر به تلف شدن نیروها، تضعیف جبهه ایمان، و حتی انحراف از مسیر انتظار شود. چنانکه فقهای بزرگ شیعه نیز همواره تأکید کردهاند که قیامهای بدون حجت و امام، مشروعیتی ندارند، مگر در موارد دفاع یا ضرورتهای خاص که آن هم در چهارچوب عقلانیت دینی و مصلحت جامعه تعریف میشود.
شیعه منتظر، صبور است؛ اهل بصیرت و تقواست؛ و در عین آمادگی، مرزهای تکلیف را میشناسد. نه منفعل است و نه ماجراجو. بلکه با حفظ ایمان، تقویت جامعه، تولید فکر، و صیانت از هویت مذهبی، راه را برای ظهور امام عصر هموار میکند.